Eg plagdi at grenja nógv. Um nakað irriteraði meg, so grenjaði eg um tað.
Fór onkur úr rundkoyringini uttan at blinka? Grenja.
Stendur sólin lágt og eg havi gloymt sólbrillur? Grenja.
Fekk eg lægri karakter enn eg helt meg hava uppiborið? Grenja.
So fór eg at fjakka við nøkrum vinmonnum. Tað er ein fantastisk uppliving, men tú kemur ikki uttanum nógvar lítlar irritatiónir. So eg grenjaði. Ryggsekkurin er for tungur. Grenja. Hesin býurin er illa skeltaður. Grenja. Tokið er seint. Grenja. Eg eri heitur. Grenja. Eg eri kaldur. Grenja.
Inntil ein av mínum vinmonnum bleiv troyttur av at hoyra uppá meg. Hann segði “góði halt kjaft”. Fyrst varð eg fornermaður, men nokk so skjótt gekk tað upp fyri mær hvussu nógv eg hevði grenjað, og hvussu lítið tað gagnaði nøkrum!
Tað er strævið at hoyra fólk grenja. Og tað er strævið fyri teg sjálvan at grenja! Tú skapar einki annað enn ein negativan stemning fyri teg og tey rundanum teg.
Tá tók eg fyrsta stig til at broyta hugburð. Tað bleiv til hendan stutta frymilin:
Seinni lærdi eg um stóisismu, og kenni nógv av tí aftur í hugburðinum sum eg strembi eftir.
Tað snýr seg ikki um at gerast kensluleysur ella vónleysur. Tað snýr seg um at kenna mun á tí sum er vert at brúka orku uppá og tí sum er best at lata fara. Tað hevur lætt nógv um mítt egna lív, og eg tori at pástanda at tað hevur gjørt meg til ein betri persón.
Vert at royna.